-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
ANNE MCCAFFREY
JODY LYNN NYE
POKOLENIE
WOJOWNIKÓW
(TŁUMACZ: MARCIN ŁAKOMSKI)
ROZDZIAŁ PIERWSZY
Nie znają wszystkich naszych możliwości - stwierdziła Sassinak, nie pierwszy zresztą
raz. Jednak ani trochę nic poprawiło to jej samopoczucia.
Radosny nastrój, w jakim Sassinak i Lunzie snuły pierwsze plany zjednoczenia sił
przeciwko piratom planetarnym, dawno już wyparował. Początkowo dały się ponieść
entuzjazmowi, gdy katedra Theków wymierzyła kapitanowi Crussowi karę za to, że
wylądował pełnym nielegalnych grawitanckich osadników transportowcem na Irecie, tuż pod
nosem ścigającego go dowodzonego przez Sassinak krążownika. Przy okazji udało się
uzyskać od kapitana sporo interesujących informacji o jego chlebodawcach.
Thekowie rozstrzygnęli co prawda kwestię prawa do zasiedlenia Irety, ale potem
odlecieli, nie fatygując się nawet, by wymierzyć sprawiedliwość mocodawcom piratów
planetarnych. Sassinak i Lunzie zrozumiały, że nie mają raczej szans na poparcie ze strony tej
długowiecznej, najstarszej i najmądrzejszej ze wszystkich ras zamieszkujących Wszechświat.
Thekowie rzadko mieszali się w sprawy jakże krótko żyjących przedstawicieli innych ras.
Interweniowali tylko wówczas, gdy coś zagrażało ich własnym interesom - jak na frecie — a
poza tym pozwalali wszystkim niższym istotom, poczynając od jaszczuropodobnych Setich,
przez kształtozmiennych Weftów i zamieszkujących morza Ssli, kończąc zaś na ludziach, by
same “prały własne brudy". Również teraz, gdy tylko załatwili sprawę Irety, natychmiast
odlecieli, a Sassinak i Lunzie stanęły przed nie lada wyzwaniem.Musiały i chciały - odszukać
i zniszczyć tych, którzy stosowali najohydniejszą formę piractwa, napadając i łupiąc całe
planety oraz biorąc w niewolę zamieszkujących je ludzi.
Przed paniami piętrzyły się niezliczone problemy. Sassinak była zbyt doświadczonym
komandorem, by zignorować potencjalne zagrożenie. Lunzie również nie raz już przekonała
się, że najwspanialszy nawet plan potrafi spalić na panewce. Teraz rozsiadła się wygodnie na
białej skórzanej kanapie w biurze pani komandor i przyglądała się swej prapraprawnuczce z
lekkim rozbawieniem. Sassinak była jednocześnie tak młoda i tak stara!
- Tak samo jak ty - odcięła się Sass.
Lunzie oblała się rumieńcem.
- Telepatia nie istnieje - zawołała szybko. - Nigdy nie udowodniono jej działania w
warunkach eksperymentalnych.
- Jednak bliźniakom jakoś się udaje - zaoponowała Sassinak. - Gdzieś o tym czytałam.
Zdarza się również niekiedy między bliskimi krewnymi. A jeśli chodzi o nas, cóż, kto wie,
jak podziałała na ciebie długotrwała hibernacja i do czego doprowadziła moja własna
biografia. Myślałaś o tym, że jestem jednocześnie młoda i stara, a ja myślałam dokładnie to
samo o tobie. Zresztą jesteś młodsza ode mnie...
- Ale to nie daje ci żadnego prawa do zgrywania ważniaka - przerwała jej Lunzie i
natychmiast ugryzła się w język. Twarz Sass zastygła w nieprzyjemnym grymasie.
Oczywiście miała najświętsze prawo do tego, by się mądrzyć. Pełniła funkcję kapitana okrętu
i była bogatsza o całe dziesięć lat doświadczeń.
- Przepraszam - powiedziała szybko Lunzie. - Rzeczywiście jesteś starsza i to ty
wydajesz rozkazy. A mnie wciąż trudno się do tego wszystkiego przyzwyczaić.
Uśmiech, rozjaśniający natychmiast twarz Sassinak, podniósł ją nieco na duchu.
- Mnie też. Mimo to muszę zachowywać się jak na dowódcę okrętu przystało. A ty,
jako moja dostojna prapraprababka, nie wiesz przecież, co płynie w każdej z tych
pokładowych rur.
- Dobrze już, zrozumiałam aluzję. Postaram się zachowywać jak potulny cywil. - I
spróbuję, dodała już w myślach, zaakceptować fakt, że mam potomka, od którego jestem nie
tylko młodsza, ale też słabsza. Pochyliła się i odstawiła kubek. - Co zamierzasz teraz zrobić?
- Potrzebujemy więcej danych - odparła Sass, marszcząc brwi. - Dowodów, które
mogłybyśmy przedstawić na przykład na forum Rady. Weźmy sprawę Diplo. Kto się z kim
kontaktował i czyje pieniądze poszły na ten piracki statek? Które grupy grawitantów
zamieszane są w piractwo? Czy pozostali zdają sobie sprawę z tego, co czynią ich
pobratymcy? No i zostaje jeszcze rodzina Paraden. Mam powody, by sądzić, że wszyscy jej
członkowie biorą udział w perfidnym spisku, lecz jak to udowodnić? Gdyby udało się znaleźć
kogoś spośród nich samych, jakiegoś sprzymierzeńca...
Lunzie wzięła kubek i wychyliła go do dna, nie zwracając najmniejszej uwagi na
burczenie w brzuchu. Czyżby miała zamiar zaproponować coś głupiego? Albo niezwykle
odważnego? Lub jedno i drugie równocześnie?
- Być może potrafiłabym ci pomóc w sprawie Diplo.
- Ty? Ale jak?
Sassinak myślała już o swych przyjaciołach-grawitantach, lecz stwierdziła, że nie
powinna wykorzystywać ich w podobny sposób. Byłoby to dla nich zbyt ryzykowne, gdyby
przyłapał ich jakiś agent Floty.
- Miejscowi nie zgadzają się na to, by na Diplo przyjeżdżało wielu lekkich, lecz ze
względu na problemy zdrowotne związane z genetyką i trudnościami adaptacyjnymi,
naukowców i doradców medycznych przyjmują dosyć chętnie. Niewiele sympatyczniej niż
pozostałych lekkich, ale zawsze. Przydałby mi się jakiś kurs u boku Mistrza, dla odświeżenia
wiadomości z mojej dziedziny...
Sassinak zamyśliła się.
- Hm... To brzmi dość rozsądnie. Nawet gdyby cię ktoś obserwował, taka decyzja nie
powinna budzić podejrzeń. Spadłaś prawdopodobnie o jeden szczebel w hierarchii naukowej.
Wy, naukowcy, macie swoje ambicje...
Zawiesiła głos na wypadek, gdyby Lunzie zechciała się wytłumaczyć, lecz bez
zdziwienia przyjęła jedynie skinienie głowy. Lunzie wróciła do tematu Diplo.
- Lekarze zadają zwykle wiele pytań. Gdybym została członkiem grupy badawczej,
zajmującej się na przykład dziedziną patologii ciąży, miałabym okazję, by w ramach takiej
pracy porozmawiać z wieloma osobami.
Sassinak przekrzywiła głowę na bok. Lunzie w ostatniej chwili powstrzymała się
przed identycznym ruchem.
- Czy przypadkiem nie próbujesz w ten sposób pozbyć się jakiegoś grawitanckiego
demona? Z tego, co mówiłaś...
Lunzie nie chciała jednak powracać do tego tematu.
- Wiem, wiem. Mam dość powodów, by bać się grawitantów, a nawet ich
nienawidzić. Przynajmniej niektórych z nich. Ale poznałam także szlachetnych
przedstawicieli tej rasy. Mówiłam ci o Zebarze. - Sass skinęła głową, lecz nie wyglądała na
przekonaną. Lunzie mówiła dalej. - Poza tym będę mogła porozmawiać z Mistrzem i
wznowić trening. Znasz Dyscyplinę na tyle, aby wiedzieć, iż jest równie skuteczna, jak inne
formy obrony. Jeśli Mistrz stwierdzi, że nie jestem wystarczająco odporna, żeby jechać, dam
ci znać.
- Opowiesz mu o wszystkim?
Sądząc po tonie jej głosu, Sass nie wydawała się zachwycona tym pomysłem. Lunzie
westchnęła w głębi ducha.
- Nie o wszystkim, ale o tym, że lecę na Diplo, na pewno. Istnieją pewne
umiejętności, które mogą ułatwić pobyt na ciężkiej planecie.
- Postaraj się spełnić wszystkie wymagania Mistrza. To zbyt ważne, by ryzykować
jakieś emocjonalne rozchwianie. Pamiętaj o tym, jakie miałaś kłopoty...
- Poradzę sobie - ucięła Lunzie, nadając brzmieniu swego głosu moc Dyscypliny.
Sassinak zamilkła. Stanowczość Lunzie nie podziałała na nią tak, jak na innych w podobnych
okolicznościach, lecz wyglądała na przekonaną.
- To załatwia problem Diplo - mruknęła wreszcie, wzruszając nieznacznie ramionami i
zajęła się kolejną sprawą. - Wyjeżdżasz zatem, nie wiedząc, ile czasu zajmą ci
przygotowania. Bierzesz udział w kursie i wybierasz się na Diplo, zostawiając mi
prowadzenie śledztwa wśród podejrzanych korporacji handlowych, Setich oraz w
wewnętrznych strukturach EEC, Floty i Rady. Przydałaby się nam jakaś własna sieć
kontrwywiadu, ale...
Lunzie weszła jej w słowo, pusząc się jak paw..
- Znasz admirała Coromella?
Szczęka Sass lekko opadła. Najwyraźniej była zaskoczona.
- A ty go znasz?
- Owszem, dość dobrze.
Patrząc na Sassinak, która prowadziła jakąś wewnętrzną walkę, Lunzie postanowiła o
nic więcej nie pytać. Może zresztą dla Sass konsekwencje tego faktu nie przedstawiały się
nazbyt jasno. Teraz Coromell był już tak wiekowy, jak jego ojciec w chwili poznania Lunzie.
W oczach Sass musiał sprawiać wrażenie starca. Lunzie pokonała kolejną falę smutku i
wkupiła się na chwili obecnej.
- Pracowałam przez krótki czas pod jego rozkazami, jeszcze przed aferą z Ambrozją.
- Pod jego rozkazami!
Czy ten okrzyk wyrażał aprobatę, czy niesmak? Lunzie nie spytała o to, streszczając w
zamian w kilku słowach okoliczności owej współpracy i jej następstwa. Sassinak nie
przerywała, słuchając ze wzrokiem utkwionym w jakimś dalekim punkcie. Gdy opowiadanie
Lunzie dobiegło końca, lekko potrząsnęła głową.
- Kochana, mam wrażenie, że mogłybyśmy rozmawiać tygodniami, a ty wciąż
miałabyś w zanadrzu nowe niespodzianki. - Nic w jej głosie nie sugerowało, czy to
zaskoczenie jest miłe, czy raczej nie. Lunzie pomyślała, że brak komentarza dałoby się
wytłumaczyć szacunkiem Sassinak dla gwiazdek admiralskich Coromella. Nagle Sass
otrząsnęła się z zamyślenia i odsunęła od biurka. - Mam ochotę rozprostować trochę nogi.
Właściwie nie zdążyłam nawet obejrzeć okrętu. Przejdziesz się ze mną?
- Oczywiście.
Lunzie zadowolona była z przerwy w tak męczącej naradzie. Ruszyła za Sass
korytarzem prowadzącym wzdłuż całego pokładu głównego.
- Wszystko się tu zmieniło - stwierdziła, schodząc po drabince na pokład żołnierski. -
Ciekawe, dlaczego tu ściany są zielone, skoro na górze miały szary kolor.
- Zmieniło?
- Nie zdążyłam ci o tym powiedzieć, ale kiedy opuszczaliśmy wówczas Ambrozję,
przybył po nas właśnie ten krążownik,
Zaid-Dayan
. Nie spotkałam jego kapitana, lecz wiem,
że to była kobieta. Dlatego właśnie użyłam tej nazwy na Irecie. Ty i ten okręt... To było istne
deja
vu.
Sassinak odchrząknęła.
- To nie mógł być ten sam okręt. Przecież ewakuacja z Ambrozji nastąpiła przed misją
na Irecie, przed twoją hibernacją, jakieś czterdzieści lat temu. Mówisz chyba o wersji z
czterdziestego trzeciego roku. Tamten statek został zniszczony w bitwie dokładnie wtedy, gdy
kończyłam Akademię.
Skinęła głową oddziałowi żołnierzy. Przycisnęli się do ściany korytarza, żeby mogła
ich minąć.
Lunzie pospieszyła za Sass. Było jej niezwykle zimno. Ponosiła konsekwencje tego,
że nie starzała się w sposób naturalny, lecz przeskakiwała całe dziesięciolecia.
- Jesteś pewna? Gdy usłyszałam o przylocie
Zaid-Dayana
z kapitanem-kobietą,
pomyślałam sobie, że może
Sass potrząsnęła głową.
- Jestem niewiele straszą od ciebie. Nic, nie... Ewakuacja z Ambrozji... Uczyłam się o
bitwie na TacSim II. Okrętem dowodziła Graciela Yinish-Martinez. To było jej pierwsze
dowództwo, na nowiuteńkim statku. Z początku nieźle jej się oberwało od Komisji
Dochodzeniowej za tak rozległe zniszczenia, ale potem ktoś z Ambrozji, jakiś dowódca
wyprawy zwiadowczej, czy ktoś taki...
- Zebara - wtrąciła Lunzie, wstrzymując oddech.
- Być może. W każdym razie ten dowódca napisał raport, dzięki któremu Komisja
odczepiła się od niej. Przypomniałam sobie o, tym, kiedy sama musiałam stanąć przed
Komisją. A nawet ją widziałam. - Sass miała dziwny, jakby nieprzytomny wyraz twarzy.
Wcisnęła jakiś guzik w ścianie i otworzył się właz windy. Weszły do środka. Sassinak
wcisnęła następny guzik i dopiero wtedy dokończyła. - Zapowiedziano wykład dla kadetów-
kobiet na temat odpowiedniego wyglądu dowódcy. Stwierdziłyśmy, że to idiotyczny temat.
Krytykowałyśmy go półgłosem, wchodząc do sali wykładowej. Było zupełnie pusto, tylko
jedna drobna, starsza kobieta siedziała gdzieś w kącie. Wyglądała jak wszyscy starzy
oficerowie na emeryturze. Łazili tacy po Akademii i nikt właściwie nie wiedział, po co tu
przychodzą. Miała staroświecki zeszyt i flamaster. Ominęłam ją wzrokiem. Usiadłyśmy na
miejscach, zastanawiając się, jak bardzo spóźni się admirał Yinish-Martinez. Wystarczyło
nam rozsądku, żeby nie gadać na głos, ale tu i ówdzie zaczęły się rozlegać szepty. Po chwili i
mnie usta się nie zamykały. - Sassinak uśmiechnęła się do siebie. - I nagle ta staruszka wstała.
Nadal nikt się niczego nie domyślał, sądziłyśmy, że wychodzi. A ona ruszyła prosto do
katedry. Pomyślałyśmy, że może chce oznajmić, iż pani admirał się spóźni albo odwołuje
wykład, i nagle... Przysięgam ci, Lunzie, żadna z nas nie zauważyła gwiazdek na jej
naramiennikach, aż do chwili, kiedy nam na to pozwoliła. Zmieniła się na naszych oczach,
choć nie drgnął jej żaden mięsień, nie rzekła ani jednego słowa. Zresztą nie musiała.
Skoczyłyśmy na równe nogi i salutowałyśmy przed nią, nim zdążyłyśmy pojąć co się
naprawdę stało.
- A potem? - Lunzie nie mogła opanować ciekawości. Urzekła ją ta historia.
- A potem uśmiechnęła się do nas i powiedziała: “To był, drogie panie, pokaz
odpowiedniego wyglądu dowódcy". I wyszła, zanim którakolwiek z nas zdążyła złapać
oddech.
- To ci dopiero!
- Właśnie. Wykład ograniczył się do tego jednego pokazu. I powiem ci jeszcze, że
zapamiętałyśmy go sobie na zawsze. Przez wiele godzin ćwiczyłyśmy to, próbując, czy już
się czegoś nauczyłyśmy. Pani admirał przekazała nam wszystko, co najważniejsze. Nie ma
znaczenia, jakiego jesteś wzrostu, czy jesteś piękna lub silna, jak głośno potrafisz krzyczeć.
Tu chodzi o coś zupełnie innego, o jakąś nieuchwytną cechę wewnętrzną. Jeśli ci jej brak, to
nic nie da największa siła, uroda, wzrost czy wrzask.
Drzwi windy rozsunęły się. Za nimi znajdowało się malutkie pomieszczenie, niemal
całkowicie wypełnione kłębowiskiem różnokolorowych rur, w których coś syczało i
bulgotało. Na ścianie umieszczono tabliczkę z napisem: “Pierwszy poziom środowiskowy".
- Chodzi ci o pewien rodzaj Dyscypliny? - spytała Lunzie.
- Może. Wiesz, we Flocie, uczą podstaw Dyscypliny. Ale pewien potencjał powinien
już tkwić, w człowieku, albo też później musi się wydarzyć coś specjalnego. Element
skupienia jest z pewnością ten sam... - Sass zawiesiła głos, zmarszczyła czoło.
- Ty masz ten potencjał - stwierdziła Lunzie. Widziała, jak załoga okrętu patrzy na
swą panią kapitan, a i sama czuła przed nią zdumiewająco głęboki respekt.
- Och... No tak, w pewnym stopniu. Potrafię nauczyć młodych, oficerów szacunku dla
okrutnej rzeczywistości. Ale nie tak, jak ona..- Uśmiechnęła się jeszcze raz do swych
[ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- wzory-tatuazy.htw.pl