-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Hans Christian Andersen
Co się zdarzyło ostowi
W bogatej posiadłości ziemskiej był piękny,
starannie utrzymany ogród, gdzie rosły rzadkie
drzewa i kwiaty; goście odwiedzający dwór
zachwycali się nim. Ludzie z okolicznych wsi i
handlowych miast przybywali w niedziele i święta,
prosili o pozwolenie obejrzenia ogrodu, całe szkoły
go zwiedzały.
A przed ogrodem, koło płotu przy polnej drodze,
rósł potężny oset; miał wielkie łodygi, podzielone na
wiele gałęzi, tak, że można go było nazwać całym
krzewem. Nikt go nie oglądał prócz starego osła,
który ciągnął wózek mleczarski. Osioł wyciągał
chciwie szyję w stronę ostu i mówił:
- Jesteś śliczny! Mam ochotę zjeść cię! - Ale
powróz był za krótki, aby osioł mógł dosięgnąć ostu i
zjeść go.
We dworze było wielkie przyjęcie, bawili tam
wysoko urodzeni krewni ze stolicy, młode piękne
dziewczyny, a pośród nich jedna dziewczyna z
daleka; przybyła ze Szkocji, pochodziła z
arystokratycznej rodziny, miała wielkie dobra i dużo
złota, była więc odpowiednią i świetną kandydatką
na żonę. Tak mówili niektórzy młodzi ludzie, a także
i wiele matek.
Młodzież bawiła się na trawnikach i grała w
krokieta, inni przechadzali się wśród kwiatów, a
każda panna zrywała po kwiatku i wkładała do
butonierek młodzieńcom; ale młoda panienka ze
Szkocji rozglądała się długo dookoła i długo
wybierała, żaden z kwiatów nie podobał jej się,
wyjrzała za sztachety, rósł tam krzew ostu ze swymi
sinoczerwonymi, okazałymi kwiatami. Panna
przyjrzała mu się i uśmiechnąwszy się poprosiła syna
gospodarza, aby zerwał jeden z tych kwiatów.
- To kwiat Szkocji - powiedziała - mamy go w
naszym herbie. Proszę mi go dać.
Młody człowiek podał jej najładniejszy oset i
pokłuł sobie palce jak o najostrzejszy cierń róży.
Dziewczyna wetknęła kwiat ostu do butonierki
młodzieńca, który uważał to za zaszczyt. Każdy z
innych młodzieńców oddałby chętnie swój wspaniały
kwiat, aby tylko otrzymać oset z delikatnych rączek
pięknej Szkotki. A skoro syn domu uważał to za
zaszczyt, to cóż dopiero oset; zdawało mu się, że
przenika go rosa i blask słoneczny.
- Jestem czymś więcej, niż przypuszczałem -
mówił sam do siebie. - Nie pochodzę właściwie spod
płotu, tylko z ogrodu. Czasem dostaję się w
nieodpowiednie miejsce na świecie. Ale teraz już
jeden z moich kwiatów jest po tamtej stronie płotu i
nawet w butonierce.
Opowiadał o tej historii każdemu rozwijającemu
się pączkowi i upłynęło zaledwie parę dni, gdy krzew
ostu usłyszał nie od ludzi i nie ze świergotu ptaków,
tylko z samego powietrza, które bierze w siebie
dźwięki i posyła je dalej, z najbardziej ukrytych
ścieżek ogrodowych, z pokojów pałacowych, gdzie
drzwi i okna stały otworem, że młody pan, który
otrzymał z rąk szkockiej panny kwiat ostu, posiadł
także jej rękę i serce. Była to piękna para i dobrane
małżeństwo.
"To ja ich wyswatałem" - myślał oset i wspominał
swój kwiat, który dostał się do butonierki. Każdy na
nowo rozkwitający kwiat musiał wysłuchać tej
historii.
"Na pewno przesadzą mnie do ogrodu - myślał
oset - może wsadzą mnie do doniczki, w której jest
tak ciasno, to byłby największy zaszczyt."
Krzew ostu myślał o tym tak żywo, że mówił z
całym przekonaniem:
- Wsadzą mnie do doniczki.
Zapowiedział on każdemu małemu kwiatkowi,
który się ukazał, że przeniesie się do doniczki, może
nawet stanie się ozdobą butonierki. To było coś
najwyższego, co można było osiągnąć, ale nikt nie
dostał się do doniczki, nie mówiąc już o butonierce;
kwiaty wchłaniały powietrze i światło słoneczne,
łykały promienie w dzień, a w nocy piły rosę; kwitły,
przyjmowały odwiedziny pszczół i bąków, które
szukały posagu, miodu w kwiatach, wysysały ich
słodycz, a kwiaty porzucały.
"Rozbójnicy - myślał oset. - Gdybym ich mógł
przekłuć! Ale nie mogę."
Kwiaty zwieszały główki, więdły, ale zaraz
rozwijały się nowe pąki.
- Przychodzicie jak na zawołanie! - powiedział
krzew ostu. - Oczekuję, że lada chwila przesadzą nas
na tamtą stronę płotu.
Kilka niewinnych stokrotek i mleczów rosło w
pobliżu ostu i słuchały go z głębokim podziwem,
wierząc we wszystko, co mówił.
Stary osioł, ciągnący wózek z mlekiem, zerkał z
drogi ku kwitnącemu ostowi, ale powróz był za
krótki i nie mógł dosięgnąć krzewu.
Oset tak długo myślał o ostach Szkocji, do której
to rodziny zaczął się zaliczać, aż w końcu sam
uwierzył w to, że pochodzi ze Szkocji, że jego rodzice
i przodkowie ozdabiali herb tego
kraju. Była to wielka myśl, ale przecież wielki oset
może mieć wielkie myśli.
- Często nie wie się nawet o tym, z jak wytwornej
rodziny się pochodzi - mówiła pokrzywa rosnąca tuż
obok ostu. I ona również miała poczucie, że gdyby
lepiej się z nią obchodzono, mogłaby służyć do
wyrobu płótna.
Przeszło lato i przyszła jesień; z drzew spadały
liście, kwiaty były barwniejsze, ale słabiej pachniały.
Ogrodniczek śpiewał w ogrodzie, śpiew jego
rozbrzmiewał aż na drugą stronę płotu:
Najpierw w górę, potem w
dół,
Jak się zdarzy,
Oto cały mego życia
kalendarzyk...
Młode sosenki w lesie zaczęły odczuwać tęsknotę
do Bożego Narodzenia, ale do świąt było jeszcze
daleko.
- Stoję tu jeszcze - powiedział oset. - Ale wydaje
mi się, że nikt o mnie nie myśli, a przecież
wyswatałem małżeństwo; zaręczyli się, a potem
pobrali się. Przed tygodniem był ich ślub. Nie
uczynię ani jednego kroku, gdyż nie potrafię.
Upłynęło jeszcze parę tygodni. Oset miał już tylko
ostatni kwiat, wielki i pełny, który zakwitł na głównej
łodydze. Zimny wiatr dął na niego, barwy płowiały,
przepych niknął, ale zostało dno kwiatu wielkie jak
kwiat karczocha, a wyglądało ono jak posrebrzany
słonecznik.
Aż tu do ogrodu weszła młoda para, teraz już jako
mąż i żona; szli wzdłuż płotu, młoda kobieta wyjrzała
za płot.
- Stoi tu jeszcze ten wielki oset - powiedziała - ale
już nie ma kwiatów.
- Oto upiór ostatniego z kwiatów - powiedział
mąż i pokazał na mieniące się srebrem resztki, które
przecież były kiedyś kwiatem.
- Jakie to piękne! - powiedziała żona. - Trzeba to
wyrzeźbić na ramie otaczającej nasz portret.
Młodzieniec musiał znowu przejść przez płot i
zerwać kwiat. Oset ukłuł go przy tym w palec za to,
że nazwał go upiorem. Kwiat dostał się do ogrodu,
do pałacu i do salonu, stał tam obraz przedstawiający
młodą parę. W butonierce młodego pana
namalowany był oset. Mówiono o tym i mówiono o
dnie kwiatu, które zostało zerwane, o srebrzystej
resztce kwiatu, która tak nadawała się do rzeźbionej
ramy. A powietrze rozniosło odgłos tej rozmowy po
całej okolicy.
- Jak wiele może się zdarzyć na tym świecie -
mówił krzew ostu. - Mój pierworodny kwiat dostał
się do butonierki, a mój beniaminek dostał się na
ramkę. Co się ze mną stanie?
A na skraju drogi stał osioł i zerkał w stronę
krzewu.
- Chodź do mnie, mój skarbie, bo ja nie mogę do
ciebie przyjść, powróz jest za krótki.
Krzew ostu jednak nie odpowiadał. Coraz
bardziej pogrążał się w swych rozmyślaniach; myślał
i myślał aż do samych świąt Bożego Narodzenia, aż
myśl jego rozkwitła jak kwiat.
- Gdy dzieciom dobrze w ogrodzie, matka może
się zadowolić nawet miejscem za płotem.
- To bardzo szlachetna myśl - powiedział promień
słońca. - Toteż i ty dostaniesz dobre miejsce.
- W doniczce czy też w ramie? - spytał oset.
- W bajce - odpowiedział promień słońca. I tak się
właśnie stało.
[ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- wzory-tatuazy.htw.pl