-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Hans Christian Andersen
Świniopas
Był sobie pewnego razu bardzo ubogi książę. Miał księstwo
małe, ale dość duże na to, by mógł się ożenić; a chciał się
właśnie żenić!
Było to co prawda zuchwalstwo, że odważył się spytać
córkę cesarza:
„Czy chcesz mnie mieć za męża?”, ale jednak ośmielił się
to uczynić, bo imię jego było sławne na cały świat. Tysiąc
księżniczek zgodziłoby się chętnie, ale dowiecie się zaraz, co
uczyniła córka cesarza.
Zatem słuchajcie.
Na grobie ojca księcia rósł krzak róży, cudny krzak róży.
Zakwitał tylko raz na pięć lat, i to jedną jedyną różą. Ale ta
róża pachniała tak słodko, że wąchając ją zapominało się o
wszystkich zmartwieniach i troskach. Miał też książę słowika,
który tak pięknie śpiewał, jak gdyby w jego gardziołku
mieściły się wszystkie niebiańskie melodie. Tę różę i tego
słowika miała dostać księżniczka; w tym celu różę i słowika
włożono do srebrnych szkatułek i tak posłano je księżniczce.
Cesarz kazał przynieść dary do wielkiej sali, gdzie
księżniczka bawiła się z damami dworu w „gości”; przez cały
Boży dzień nie robiły nic innego. Gdy zobaczyła duże
szkatułki z darami, klasnęła z radości w ręce i zawołała: –
Ach, gdyby to był maleńki kotek! – Ale w szkatułce była
cudna róża.
– Jakże ładnie zrobiona! – powiedziały wszystkie damy
dworu.
– Jest więcej niż ładna – powiedział cesarz. – Jest piękna.
Lecz księżniczka powąchała różę i była bliska płaczu.
– Fe, ojczulku – powiedziała – to nie jest sztuczna róża,
tylko prawdziwa.
– Fe – powiedziały wszystkie damy dworu – prawdziwa!
– Zanim się zaczniemy gniewać, zobaczmy, co jest w
drugim pudle – powiedział cesarz; wyjęto słowika, który
zaczął tak pięknie śpiewać, że nie można mu było nic
zarzucić!
– Superbe! Charmant! – zawołały damy dworu, gdyż
paplały wszystkie po francusku, jedna gorzej od drugiej.
– Jakżeż ten ptak przypomina mi pozytywkę świętej
pamięci cesarzowej – powiedział stary marszałek dworu –
zupełnie ten sam ton, ten sam wyraz!
– Tak – powiedział cesarz i rozpłakał się jak dziecko.
– Chyba to nie jest żywy słowik! – powiedziała księżniczka.
– To żywy ptak – powiedzieli ci, którzy przynieśli dary.
– W takim razie wypuśćcie go! – zawołała księżniczka i w
żaden sposób nie chciała widzieć księcia.
Ale on nie tracił nadziei; posmarował sobie twarz na
brązowo i czarno, wcisnął głęboko na oczy czapkę i zapukał
do drzwi.
– Dzień dobry, cesarzu – powiedział – czy mógłbym dostać
jakąś służbę na dworze?
– Wielu ludzi szuka tu pracy – odpowiedział cesarz – ale
zobaczymy, potrzebuję kogoś, kto by mi pilnował świń,
których mamy bardzo dużo. W ten sposób książę został
cesarskim świniopasem. Dostał na mieszkanie ciasną,
brzydką komórkę obok świńskich chlewów i miał w niej
pozostać; cały dzień pracował, a kiedy nadszedł wieczór,
zrobił prześliczny, mały garnuszek z dzwoneczkami wokoło;
kiedy w garnku gotowało się, dzwoneczki dzwoniły ślicznie i
grały starą melodię:
Ach, kochany Augustynie,
Wszystko minie, mnie, minie!
Ale największa sztuka polegała na tym, że kiedy się
trzymało palce nad parą wydobywającą się z garnka, można
było natychmiast poczuć zapach wszystkich potraw, jakie
gotowały się we wszystkich kuchniach miasta; no, to było
przecie coś zupełnie innego niż jakaś tam róża.
– Księżniczka poszła ze wszystkimi damami dworu na
spacer i usłyszawszy melodię uradowała się niezwykle, bo
właśnie to potrafiła grać. „Ach, kochany Augustynie”, była to
jedyna melodia, którą umiała zagrać, i to tylko jednym
palcem.
– To właśnie tylko umiem! – powiedziała. – Musi to być
wykształcony świniopas! Słuchaj, idź do niego i spytaj, ile
kosztuje ten instrument!
Jedna z dam dworu musiała pójść, ale przedtem włożyła
drewniaki na nogi.
– Ile chcesz za ten garnek? – spytała dama.
– Chcę dziesięć pocałunków księżniczki! – powiedział
świniopas.
– Na litość boską! – zawołała dama dworu.
– Ani jednego mniej! – odpowiedział świniopas.
– Co on mówił? – spytała księżniczka.
– Nie mogę tego powtórzyć! – odezwała się dama dworu. –
To potworne!
– Możesz mi szepnąć do ucha! – Więc szepnęła.
– Jaki niegrzeczny! – powiedziała księżniczka i szybko
odeszła, ale gdy przeszła kawałek drogi, dzwoneczki
zadzwoniły cudnie:
Ach, kochany Augustynie,
Wszystko minie, minie, minie!
– Poczekaj! – powiedziała księżniczka. – Spytaj go, czy nie
wystarczy mu dziesięć pocałunków dam dworu!
– Dziękuję! – odrzekł świniopas. – Dziesięć pocałunków
księżniczki albo nic z garnka!
– Cóż to za uparte stworzenie! – powiedziała księżniczka. –
Musicie mnie zasłonić, żeby nikt tego nie widział!
I damy dworu ustawiły się naokoło, rozpostarły swoje
suknie i świniopas otrzymał swoje dziesięć pocałunków, a
księżniczka dostała garnek.
Co to była za radość! Przez cały wieczór i przez cały dzień
musiało się gotować w garnku; nie było w całym mieście ani
jednej kuchni, o której nie wiedziano by, co się w niej gotuje,
począwszy od kuchni marszałka dworu, a skończywszy na
szewcu. Damy dworu tańczyły i klaskały w ręce.
– Wiemy, kto będzie jadł słodką zupę i pączki. Wiemy, kto
będzie miał kaszę i pieczeń. Jakie to ciekawe!
– Niezmiernie ciekawe! – powiedziała ochmistrzyni dworu.
– Nie gadajcie za dużo, zapominacie, że jestem córką
cesarza!
– Rozumie się! – powiedziały wszystkie.
Świniopas, to jest książę (ale nikt nie wiedział, że nie jest
prawdziwym świniopasem), nie tracił czasu i coraz to robił
coś innego; teraz zmajstrował grzechotkę, która przy
potrząsaniu grała najpiękniejsze walce, polki, oberki, jakie
wymyślono od początku świata.
– To jest superbe! – powiedziała księżniczka idąc koło
chlewów.
– Nigdy jeszcze nie słyszałam piękniejszej kompozycji!
Słuchaj no, idź do niego i spytaj, ile ten instrument kosztuje;
o pocałunkach nie ma mowy!
– Chce sto całusów księżniczki! – powiedziała dama dworu
wróciwszy od świniopasa.
– Oszalał chyba! – powiedziała księżniczka i odeszła; ale
kiedy uszła mały kawałek, zatrzymała się. – Trzeba popierać
sztukę! – powiedziała.
– Jestem córką cesarza! Powiedz mu, że dostanie jak
wczoraj dziesięć pocałunków, a resztę od dam dworu!
– Ach, nie bardzo się nam chce! – powiedziały damy
dworu.
– To próżne gadanie! – powiedziała księżniczka. – Skoro ja
go całowałam, wy możecie też się poświęcić. Pomyślcie tylko,
daję wam utrzymanie i pensję! – Wobec tego dama dworu
musiała znowu pójść do świniopasa.
– Sto całusów księżniczki – odpowiedział – lub każdy
zostaje przy swoim!
– Ustawić się! – powiedziała księżniczka. I wszystkie damy
dworu ustawiły się naokoło, by ją zasłonić, a on zaczął
całować.
– Co to może być za zbiegowisko tam obok chlewów? –
powiedział cesarz, który się zjawił na balkonie; przetarł oczy
i nałożył okulary. – To jakaś sprawka dam dworu; muszę
zejść na dół! – Wsunął głębiej pantofle, bo były bardzo
przydeptane.
Jakże się śpieszył!
Zszedł na podwórze i skradał się po cichu, a damy dworu
były tak zajęte liczeniem pocałunków i pilnowaniem, aby
wszystko odbyło się uczciwie i aby świniopas nie dostał ich
ani za dużo, ani za mało, że nie zauważyły go wcale. Cesarz
wspiął się na palcach.
– Co to jest? – zawołał, zobaczywszy całującą się parę, i
rzucił w nich pantoflem akurat w chwili, gdy świniopas
otrzymywał osiemdziesiąty szósty pocałunek. – Precz! –
powiedział cesarz, bo był bardzo zły. I kazał księżniczkę i
świniopasa wyrzucić z granic cesarstwa.
Wtedy księżniczka zaczęła płakać, świniopas żartował, a
deszcz lał strumieniami.
– Ach, ja nieszczęsna! – powiedziała księżniczka. – Dlaczego
nie zgodziłam się być żoną pięknego księcia. Ach, jakże
jestem nieszczęśliwa!
Świniopas skrył się za drzewem, starł brązową i czarną
farbę z twarzy, zrzucił nędzne ubranie i wystąpił w całym
książęcym przepychu, tak piękny, że księżniczka mu się
ukłoniła.
– Ukazałem się, by ci wyrazić mą pogardę! – powiedział. –
Nie chciałaś prawdziwego księcia; nie poznałaś się na róży i
słowiku; a świniopasa całowałaś, aby dostać grającą
zabawkę! Masz teraz za to!
I poszedł sobie do swojego królestwa, zatrzasnąwszy i
zaryglowawszy jej drzwi przed nosem; mogła sobie teraz
stać na dworze i śpiewać:
Ach, kochany Augustynie,
Wszystko minie, minie, minie!
[ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- wzory-tatuazy.htw.pl