-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
Hans Christian Andersen
Dziewczyna, która podeptała chleb
Była ubogim, ale dumnym i pysznym dzieckiem,
była zła z natury, jak to powiadają. Gdy była zupełnie
mała, największą przyjemność sprawiało jej
chwytanie much i wyrywanie im skrzydełek, przez
co przemieniały się w stworzenia pełzające.
Chrabąszcze i żuki przekłuwała szpilką, podkładała
im pod łapki zielony listek lub kawałek papieru i
biedne stworzenie trzymało mocno w łapkach ów
skrawek i obracało nim w kółko, aby uwolnić się od
szpilki.
— Chrabąszcz czyta! — mówiła mała Inger —
Patrzcie no, jak obraca listek!
W miarę jak rosła, stawała się gorsza, nie lepsza.
Była ładna i to stało się jej nieszczęściem, inaczej
świat byłby dla niej surowszy i nie wydarzyłoby się
to, o czym będzie mowa.
— Należy ci dobrze zmyć głowę — mówiła do niej
własna matka — Jako dziecko przydeptywałaś mi
często fartuch, obawiam się, że jak urośniesz,
podepczesz mi serce.
I tak też się stało.
Pojechała na wieś na służbę do zamożnych ludzi,
którzy traktowali ją jak własne dziecko. Chodziła
pięknie ubrana, wyglądała ładnie i pycha wzrastała w
jej sercu.
Po roku ludzie, u których służyła, powiedzieli do
niej:
— Musisz przecież wreszcie odwiedzić swoich
rodziców, droga Inger.
Wybrała się w drogę, ale tylko po to, aby się
pokazać w swoich strojach. Gdy doszła do wsi,
zobaczyła parobków i dziewczyny stojących nad
jeziorem i rozmawiających z ożywieniem, a tuż obok
siedziała na kamieniu jej staruszka matka i
odpoczywała. Była właśnie w lesie i zebrała wiązkę
chrustu.
Wtedy Inger zawróciła i odeszła. Wstydziła się, że
ona, tak pięknie ubrana, ma matkę w łachmanach,
która zbiera chrust. Nie robiła sobie żadnych
wyrzutów z tego powodu, że zawróciła, była tylko
zła.
Znowu upłynęło pół roku.
— Powinnaś kiedyś pójść do domu i odwiedzić
swoich starych rodziców, moja droga Inger —
powiedziała pani — Masz tu duży bochenek
pszennego chleba, weź go ze sobą, rodzice ucieszą
się, gdy cię zobaczą.
Inger włożyła swoją najlepszą suknię i swoje nowe
buty i szła ostrożnie, aby nie zabrudzić nóg. Gdy
doszła do miejsca, gdzie droga prowadziła przez
bagnisko, i gdzie rozlała się woda i błoto na dużej
przestrzeni, rzuciła na ziemię bochenek chleba, aby
stanąć na nim i przejść suchą nogą. Gdy postawiła
jedną nogę na bochenku, a drugą uniosła do góry,
chleb zaczął się coraz głębiej i głębiej pogrążać i
dziewczyna zniknęła zupełnie. Widać było tylko
wielką czarną kałużę, a na niej rozpryskujące się
pęcherzyki.
Oto jest całe opowiadanie.
Ale co się stało z Inger?
Dostała się do błotnej wiedźmy, która warzy piwo.
Błotna wiedźma jest ciotką elfów, które są przecież
dobrze znane. Napisano o nich wiele pieśni i
malowano je nieraz, ale o błotnej wiedźmie wiedzą
ludzie tylko tyle, że gdy w lecie parują łąki, to ona
warzy piwo. Inger spadła właśnie do jej browaru, a
długo tam nie można wytrzymać. Śmietnik jest w
porównaniu z browarem błotnej wiedźmy jasną,
wspaniałą komnatą. Każde naczynie cuchnie tam tak,
że wszyscy ludzie mdleją i w dodatku wszystkie te
naczynia stoją ciasno jedno obok drugiego, a jeżeli
jest nawet pomiędzy nimi jakiś mały otworek, przez
który się można przecisnąć, przeszkadzają pełzające
dookoła tłuste węże i mokre ropuchy. Tu właśnie
znalazła się Inger. Te ohydne, żywe gady były tak
lodowato zimne, że dziewczyna drżała na całym ciele
i kostniała coraz bardziej. Przyrosła mocno do
bochenka chleba, który ją przyciągał tak, jak bursztyn
przyciąga źdźbło słomy.
Wiedźma była w domu a tego dnia miał zwiedzić
browar diabeł i jego babka, stara jędza, która zawsze
jest zajęta. Nie wychodzi nigdy bez swojej ręcznej
robótki i tutaj także za- brała ją ze sobą. Szyła dla
ludzi niepokoje, kładła im do butów, aby nigdy nie
zaznali spokoju. Haftowała kłamstwa i robiła
szydełkiem nierozważne słowa, które padały na
ziemię. Czyniła to po to, aby szkodzić i niszczyć.
Zobaczyła Inger, włożyła na nos okulary i obejrzała
ją jeszcze raz.
— Ta dziewczyna jest bardzo obiecująca —
powiedziała — wezmę ją sobie na pamiątkę tych
odwiedzin. Mogłaby być figurą w przedpokoju mego
praprawnuka.
I tak się mała Inger dostała do piekła. Nie każdy
dostaje się tam prostą drogą, czasami można trafić i
objazdem, o ile ma się po temu zdolności!
Był to wielki przedpokój ciągnący się w
nieskończoność. Kręciło się w głowie, gdy się
patrzyło w przód lub w tył. Stała tu gromada
łaknących, którzy czekali aż otworzą się wrota łaski -
mogli długo czekać. Wielkie dziwne, kołyszące się
pająki przędły łapami tysiącletnie pajęczyny.
Pajęczyny te oplątywały nogi jak sieci i trzymały w
uwięzi jak miedziane kajdany, a oprócz tego każdą
duszę nurtował niepokój, męczący niepokój.
Skąpiec zapomniał klucza do kasy, a wiedział, że
klucz tkwił w zamku... Ale zbyt daleko
zaprowadziłyby nas opisy wszystkich męczarni i
tortur, jakich tu ludzie doświadczali. Inger męczyło
strasznie, że musi stać tu jako figura. Stopy jej nadal
przywierały do bochenka chleba.
— Tak to jest, kiedy się chce mieć czyste nogi —
mówiła sama do siebie — Jak to się na mnie gapią!
Rzeczywiście, wszyscy patrzyli na nią. Ich złe myśli
błyszczały w oczach i wychodziły bezdźwięcznie z
ich warg, straszno było patrzeć.
„Na mnie jest przynajmniej miło patrzeć — myślała
mała Inger — mam ładną twarz i ładną sukienkę.
Przewracała oczami, aby spojrzeć na siebie, miała
zbyt sztywny kark i nie mogła odwrócić głowę. Jakże
zabrudziła się w browarze błotnej wiedźmy! Wcale o
tym nie pomyślała, suknie jej były oblepione, jak
gdyby jedną gęstą warstwą mułu. Wąż wplątał się jej
we włosy i obijał się o plecy a z każdej fałdy ubrania
wyglądała ropucha, szczekająca jak astmatyczny
mops. Było to bardzo przykre.
— Wszyscy inni wyglądają także strasznie —
pocieszała się Inger.
Najbardziej ze wszystkich męczył ją głód. Czyż nie
mogła schylić się i ułamać kawałek chleba, na którym
stała? Nie, plecy miała sztywne, ramiona i dłonie
sztywne, całe ciało było jak kamienny posąg. Jedynie
oczami mogła poruszać w ten sposób, że widziała
nawet to, co się znajdowało za nią. Był to wstrętny
widok. A potem przyleciały muchy i właziły jej do
oczu. Mrugała oczami, ale to nic nie pomagało,
muchy nie wyfruwały, nie mogły się stamtąd
wydostać. Miały wyrwane skrzydełka i przemieniały
się w pełzające stworzenia — była to
niewypowiedziana męka. Czuła tak straszny głód, jak
]gdyby wnętrzności jej same się pożerały a w sobie
czuła pustkę, przeraźliwą pustkę.
— Jeżeli tak dłużej potrwa, nie wytrzymam —
mówiła. Ale musiała wytrzymać, a trwało to bez
końca.
Nagle spadła na jej głowę paląca łza, potoczyła się
po jej twarzy i piersi i spoczęła na chlebie, a za nią
upadła druga, upadło wiele kropel. Któż to płakał
nad małą Inger? Miała przecież matkę na ziemi. Łzy
smutku, które matka wylewała nad dzieckiem,
docierają do niego, ale nie wyzwalają, tylko palą,
tylko powiększają jego mękę. A przy tym ten
nieludzki głód i to, że nie mogła ułamać chleba, który
podeptała. W końcu miała takie uczucie, jak gdyby
wszystko w jej wnętrzu zostało pożarte, była jak
cienka, pusta trzcina, która wchłania w siebie każdy
dźwięk. Słyszała zupełnie wyraźnie wszystko, co
mówiono o niej na ziemi a było to złe i bolesne. Matki
płacz był wprawdzie głęboki i smutny, ale mówiła
ona:
— Pycha wiedzie do upadku. To stało się twym
nieszczęściem, Inger. Jakże zasmuciłaś matkę!
Matka jej i wszyscy inni na ziemi wiedzieli o jej
grzechu, wiedzieli, że podeptała chleb, wpadła w
grzęzawisko i zniknęła. Pastuch, który pasł krowy,
opowiedział o tym, gdyż wszystko widział ze
wzgórza.
— Jakże zasmuciłaś twą matkę, Inger! —
powiedziała matka
— Widzisz, zawsze mówiłam, że tak się skończy!
„ Obym się była nigdy nie narodziła — myślała
Inger — byłoby to dla mnie o wiele lepiej. Teraz na
nic się to przyda, że moja matka płacze.”
Słyszała, jak jej chlebodawcy, dobrzy ludzie, którzy
traktowali ją jak własne dziecko, mówili:
— Była grzesznym dzieckiem, nie uszanowała
bożych da- rów, podeptała je nogami. Wrota łaski
długo jeszcze się dla niej nie otworzą.
„Mogli mnie przecież krócej trzymać — myślała
Inger — mogli mi wypędzić muchy z nosa, jeżeli je
miałam.”
Słyszała, że ułożono o niej całą piosenkę:
„Pyszałkowata dziewczyna, co podeptała chleb,
aby nie za- brudzić bucików.”
W całym kraju śpiewano tę piosenkę.
„Ileż to się trzeba nasłuchać i nacierpieć — myślała
Inger — Inni powinni być także ukarani za swoje
grzechy. Zbyt wielu jest ludzi, których należy ukarać.
Ach, jakże ja cierpię!”
Jej uczucia stały się jeszcze twardsze niż jej ciało.
„Tu, na dole, w takim towarzystwie nie można stać
się lep- szą. I wcale nie pragnę być lepszą. Jakże się
oni wszyscy na mnie gapią!”
[ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- wzory-tatuazy.htw.pl