-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
1
Dziedzictwo kulturowe Karmelu w Polsce
Cztery wieki Karmelitów Bosych w Polsce (1605–2005)
Praca zbiorowa pod red. Andrzeja Ruszały OCD
Wydawnictwo Karmelitów Bosych
Kraków 2005
Andrzej Borowski
, zresztą autora czterotomowego, podstawowego opracowania historii domów karmelitańskich w dawnej Polsce, ani też ograniczona czasowo do okresu początkowego karmelitów bosych
w Polsce bibliografia o. Jakuba Filka (Ottona od Aniołów). Możliwe, że zapowiedzią tego rodzaju oczekiwanej inicjatywy bibliograficznej jest liczące około setki rozmaitych pozycji zestawienie obecne na stronie internetowej krakowskiego archiwum zakonu. Sporo ważnych materiałów bibliograficznych zawierają niektóre monografie historyczne (np. o. Czesława Gila i o. Benignusa Józefa Wanata), a także dysertacje szczegółowe poświęcone lokalnym zbiorom bibliotecznym oraz twórczości literackiej polskich karmelitanek i karmelitów.Skrócone bodaj, ale zapewne konieczne w tym miejscu wyliczenie owych nielicznych przecież książek i rozpraw zacząć trzeba od prac Karola Górskiego, który nowoczesne badania w interesującym nas przedmiocie kierunku zainicjował. On to właśnie, zajmując się opracowaniem źródeł do dziejów polskiej duchowości, zwrócił uwagę młodszych i najmłodszych już badaczy na twórczość literacką karmelitanek i karmelitów polskich. Jak wynika z zestawienia bibliograficznego opracowań, które z inspiracji Karola Górskiego się rozwinęły, jego najważniejszą bodaj zasługą było zwrócenie uwagi przede wszystkim na pisma Anny Marii Marchockiej, czyli M. Teresy od Jezusa. Początki tych studiów nie były jednak łatwe. Pierwsze dziesięciolecia powojenne nie sprzyjały u nas pod każdym względem szerszemu zainteresowaniu się badawczemu karmelitańską, ani też w ogóle religijną kulturą literacką, zarówno polską, jak i zagraniczną. Dopiero wyraźny powrót – w połowie lat sześćdziesiątych ubiegłego wieku – do rzeczowych, chociaż motywowanych także swego rodzaju urzeczeniem, studiów nad barokiem oraz wiążącymi się z tym prądem zagadnieniami religijnymi, filozoficznymi i estetycznymi, doprowadził m.in. także i do podejmowania prac badawczych nad dawną polską kulturą karmelitańską, zwłaszcza zaś karmelitańskim mistycyzmem wyrażanym w poezji. Ożywienie zainteresowań tą tematyką przejawiło się w rozmaitych co do zakresu, poziomu popularności i rozmiarów publikacjach. Odsłaniały one coraz to inne, a także coraz ciekawsze materiały, co doprowadziło
w końcu do zasadniczej zmiany postaw badawczych i krytycznych wobec tekstów odsuwanych do niedawna poza obszar wartościowej artystycznie literatury.Jednym z pierwszych przejawów owego nowego nastawienia był prekursorski wobec późniejszych opracowań karmelitańskiej kultury literackiej esej Jana Błońskiego poświęcony staropolskiej poezji mistycznej. Nie był to w przypadku tego autora przejaw ekscentryzmu badawczego, jego bowiem rewelacyjna, ogłoszona rok wcześniej monografia Mikołaja Sępa Szarzyńskiego opierała się na głębokich przemyśleniach funkcjonalnych związków pomiędzy konceptystyczną stylistyką charakterystyczną dla europejskiej estetyki literackiej drugiej połowy XVI w. a tymi nurtami religijności potrydenckiej, które bliskie były mistyce, zwłaszcza mistyce hiszpańskiej lub wręcz z niej właśnie czerpały inspiracje. Można powiedzieć, że wytyczonym przez Jana Błońskiego szlakiem myśli podążyły następne pokolenia badaczy literatury staropolskiej, zainteresowanych problematyką twórczości religijnej o charakterze osobistym, refleksyjno-medytacyjnym, modlitewnym, wreszcie i mistycznym. Spośród idących tym samym mniej więcej tropem bo urzeczonych mistyką literacką autorów, wymienić trzeba wysoce samodzielnego koncepcyjnie badacza staropolskiej poezji religijnej Antoniego Czyża oraz znawczynię rękopisów karmelitańskich Halinę Popławską. Antoni Czyż jako jeden z pierwszych po Czesławie Hernasie zastosował aplikowane przez autora akademickiej syntezy baroku angielskie pierwotnie określenie „poezja metafizyczna” do polskich poetów czynnych w drugiej połowie w. XVII oraz
w pierwszej połowie w. XVIII, poświęcając poezji karmelitańskiej zachowanej
w rękopisach osobny rozdział swej książki.Studia historycznoliterackie zainspirowane problematyką karmelitańską
w staropolszczyźnie rozwijały się potem zasadniczo w dwóch kierunkach. Zwrócono mianowicie większą uwagę na badania materiałowe tekstów rękopiśmiennych, w rękopisach bowiem, a nie w książkach drukowanych, znajdowały się najciekawsze utwory odzwierciedlające duchową kulturę Karmelu, zatem więc
i najbardziej wartościowe źródła służące do poznania stylistyki literatury mistycznej i medytacyjnej. To ukierunkowanie badań ważne jest i warte wzmianki w tym miejscu o tyle, że stanowiło podstawę do rewizji mocno zideologizowanych, obiegowo-szkolnych poglądów na temat literackiej kultury polskiego baroku zwanej lekceważąco (a przecież słusznie) „kulturą rękopisów”. Można zatem stwierdzić, że zainteresowania, które wzbudziła staropolska literatura karmelitańska, choćby tylko pośrednio skłoniły jednak przynajmniej część młodych literaturoznawców do żmudnej, ale jakże pasjonującej lektury klasztornych rękopisów,
z drugiej zaś strony, jak sądzę, przyczyniły się do częściowego bodaj otwarcia tych zasobów, dotąd raczej nieufnie strzeżonych, i udostępnienia ich owym badaczom. Wydaje się, że jest w tej chwili odpowiedni czas i miejsce, aby – puentując tę część wypowiedzi – stwierdzić zdecydowanie wyraźny deficyt prac naukowych poświęconych twórczości literackiej polskich karmelitów bosych, w których można by i trzeba opisać stylistykę męskiego podmiotu lirycznego (w poezji modlitewnej czy mistycznej) lub podmiotu mówiącego w tekstach retorycznych (modlitwach prozą, traktatach czy kazaniach).Prace Haliny Popławskiej są z kolei reprezentatywne dla drugiego kierunku badań, który ze wspomnianych wyżej inspiracji się rozwinął. Są to mianowicie stud...
[ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- wzory-tatuazy.htw.pl