-
[ Pobierz całość w formacie PDF ]
, podobnie jak tysiące innych, jest dostępna on-line na stronie
Utwór opracowany został w ramach projektu
przez
HANS CHRISTIAN ANDERSEN
Królowa śniegu
ł.
I. CZARODZIEJSKIE ZWIERCIADŁO
Żył sobie niegdyś bardzo złośliwy czarodziej. Całą jego przyjemnością było dokuczać lu-
Czary, Lustro, Wzrok
dziom, czynić źle, ze wszystkiego się wyśmiewać i każdą rzecz przedstawiać z najgorszej
strony.
Wymyślił wreszcie i zrobił takie sztuczne zwierciadło¹, iż wszystkie rzeczy piękne i do-
bre wyglądały w nim szkaradnie, a nawet śmiesznie, ponieważ były wykrzywione, zama-
zane, niewyraźne — za to złe rzeczy widać w nim było doskonale.
Tym sposobem cały świat w tym zwierciadle był brzydki i zły, a nic na nim nie było
pięknego. Czarodziej klaskał w dłonie i śmiał się ze swego figla, a źli jego uczniowie
porwali zwierciadło i biegali z nim wszędzie, podstawiając je ludziom znienacka przed
oczy i cieszyli się, i śmiali, kiedy przerażony człowiek zasłaniał oczy ręką; a potem nieraz
sam nie wiedział, który świat jest prawdziwy: czy ten, który ogląda co dzień, czy tamten,
który ujrzał w zaklętym zwierciadle?
I tacy ludzie byli bardzo nieszczęśliwi, a było ich coraz więcej.
Cieszył się zły czarodziej, ale to mu nie wystarczało. Uczniowie jego postanowili za-
nieść zwierciadło aż do nieba. Niechże i aniołowie spojrzą w nie choć raz jeden. To byłaby
uciecha! A może i sam Pan Bóg — —
I zaczęli lecieć do góry. Bardzo im było trudno, a jeszcze z tak ciężkim zwierciadłem
— zaledwie mogli utrzymać je w rękach… O, daleko do nieba! Aż im pot okrył czoła,
a ręce drżeć zaczęły. Wtem, trrrach! I ciężkie lustro z takiej wysokości brzdęk aż na ziemię!
Naturalnie w mgnieniu oka rozprysnęło się na miliony, miliony drobnych szczątków, na
nieskończoną ilość czarodziejskiego pyłku, który rozleciał się na wszystkie strony.
Ale to właśnie było najgorsze nieszczęście!
Zamiast jednego lustra, były ich teraz miliony; rozproszyły się wszędzie, a w każ-
Oko, Serce
dym najmniejszym kawałeczku, choćby drobnym jak ziarnko piasku, widać było świat
cały szkaradny, śmieszny, wykrzywiony. Jeżeli taki proszek wpadł komu do oka, to czło-
wiek ten wszystko już widział zmienione i nie mógł dostrzec koło siebie nic dobrego, nic
pięknego! Za to najgorsze rzeczy widział jasno i wyraźnie, więc wszystko złem było dla
niego.
Gorzej jeszcze, jeżeli okruszyna lustra wpadła komu do serca. Nieszczęśliwy tracił
uczucie: serce jego stawało się kawałkiem lodu, nikogo kochać nie mógł, wszyscy byli dla
niego obcy, obojętni.
Z większych kawałków porobiono szyby, z innych szkła do okularów, a mnóstwo
jeszcze krążyło w powietrzu — wiatr je roznosił wciąż dalej i dalej, i naturalnie coraz
więcej ludzi stawało się nieszczęśliwymi kalekami.
A niegodziwych pyłków ciągle jeszcze pełno i zobaczymy, co z tego wynikło.
II. SĄSIEDZI
W pewnym bardzo starym mieście, w bardzo wysokim domu na poddaszu mieszkało
Sąsiad, Dziecko
dwoje dzieci, każde u swoich rodziców — był to Kaj i Gerda.
¹
wieriao
— lustro.
Kwiaty, Miasto
W tym mieście było tyle ludzi, że nie mógł każdy dla siebie mieć osobnego domku,
a cóż dopiero myśleć o własnym ogródku. Ale że dobrzy ludzie bardzo lubią kwiaty, więc
wszyscy hodowali je w doniczkach. I tym sposobem w każdym prawie oknie był ogródek;
ale najładniej było u Kaja i Gerdy.
Bo posłuchajcie tylko: w tym wysokim domu na poddaszu każda rodzina miała własną
izdebkę z dużym oknem, przez które w lecie można było wyjść na dach albo — wcale nie
schodząc ze schodów — przejść z jednego mieszkania do drugiego. Można tu było bawić
się na płaskim dachu. Gdy Gerda wyjrzała oknem, widziała Kaja w izbie naprzeciwko.
Przyjaźń
Kiedy słonko przygrzało, dzieci wybiegały na dach i bawiły się doskonale albo siadały na
małych stołeczkach i rozmawiały o wszystkim, co je zajmowało.
Były to bardzo dobre dzieci i kochały się jak brat i siostra.
Na wiosnę rodzice Kaja i Gerdy ustawiali na brzegu dachu długie skrzynie, napełnione
ziemią; w nich zasiewali potrzebne warzywa i wiele pięknych kwiatów. Tak więc kawałek
dachu przed oknami zamieniał się w śliczny, maleńki ogródek.
Im mocniej dogrzewało złote słonko, tym piękniej było w ogródku na dachu. Zielone
Rośliny, Kwiaty
festony roślin pokrywały drewniane skrzynie i spadały aż na mur domu: różnobarwne po-
woje otwierały śliczne kielichy pełne rosy; różowy groszek ciekawie wyglądał na wszystkie
strony; aksamitne bratki szeroko otwierały wielkie oczy, a drobne stokrotki uśmiecha-
ły się wesoło. Oprócz tego w każdej skrzyni rósł wysoki różany krzaczek niby drzewko.
Na wiosnę stroił się w zielone listki, a już w maju okrywał ślicznymi kwiatami, których
woń rozpływała się w powietrzu. Gałązki róż ciekawie zaglądały w okna, szeptały cicho
drobnymi listkami i kołysały się lekko pod tchnieniem wietrzyka.
Ślicznie tu było w lecie.
Ale w zimie wszystko znikało. Biały śnieg pokrywał dachy, a zamknięte okna często
Przyjaźń, Zima
zamarzały; wtedy mróz kładł na nie delikatne białe kwiaty, ale nic przez nie widzieć nie
było można. A dzieci chciały się widzieć, chciały ciągle wiedzieć o sobie. Więc rozgrzewały
pieniądz na piecu i kładły go na szybę. Wtedy wśród białych liści i gałązek tworzył się
mały i przezroczysty otwór, w którym zaraz mrugnęło śmiejące się oko Kaja albo Gerdy.
— Pójdź tu do nas! — mówiło oko.
— Dobrze, dobrze!
W lecie tak łatwo było przejść z jednego mieszkania do drugiego, ale w zimie musiały
dzieci zbiegać na dół i znów wchodzić na schody tak wysoko! A tam na dole śnieg i wicher!
— Patrz, patrz! Białe pszczoły wyleciały z ula — mówiła stara babka, ukazując wnuczce
chwiejące się w powietrzu płatki śniegu.
— Pszczoły, pszczoły — powtarzała wesoło Gerda. — A czy mają swoją królową?
— Rozumie się, że mają — odpowiedziała babka. — Największy ze wszystkich płat-
ków, a zawsze tam leci, gdzie śnieg najgęściej pada. Jeśli spadnie na ziemię, wzbija się
natychmiast znowu ku ciemnym chmurom i nigdy nie spocznie. Czasem przebiega nocą
po ulicach miasta i zagląda do okien, a wtedy wyrastają na nich śnieżne kwiaty i brylan-
towe liście.
— Tak! Tak! Widzieliśmy! — wołały dzieci, zachwycone słowami babki.
— A czy królowa śniegu mogłaby przyjść tutaj? — zapytała Gerda.
— Ach, niech no tylko przyjdzie! — krzyknął Kaj wesoło. — Posadziłbym ją zaraz
przy piecu i roztopiłaby się! Ha, ha, ha!
Babka pogłaskała go lekko po głowie i zaczęła opowiadać co innego.
Raz wieczorem Kaj już na wpół rozebrany wszedł na stołek i wyjrzał przez okrągły
otwór na zamarzniętej szybie. W powietrzu kołysało się mnóstwo płatków śniegu, a jeden
bardzo duży uczepił się na brzegu skrzynki kwiatowej, zaczął rosnąć prędko, coraz większy,
wyższy, aż stał się cudną panią w długiej, białej szacie z cieniutkiego, przezroczystego
muślinu, obsypanej milionami śnieżnych gwiazdek. Ciało jej było z przezroczystego lodu,
białe i połyskujące, a jednak ona żyła. Patrzyła się na Kaja i uśmiechała się do niego, a oczy
jej jaśniały jak brylanty. Na koniec skinęła ręką, jak gdyby wzywała go z sobą. Kaj przeląkł
się bardzo, zeskoczył z krzesła i uciekł w głąb izdebki, ale zdawało mu się, że wielki ptak
jakiś przeleciał koło okna.
Nazajutrz dzień był jasny, pogodny i mroźny, ale wkrótce nastąpiła odwilż, wiatr
Wiosna
przyniósł wieść radosną, że wiosna już blisko, słońce dogrzewało mocniej, śniegi znik-
Królowa śniegu
nęły bez śladu, trawa pozieleniała, pączki zaczęły pękać, przyleciały jaskółki do gniazd
przeszłorocznych i znowu dzieci siedziały na dachu, w ślicznym, maleńkim, wiszącym
ogrodzie.
Groszek pachnący spadał w festonach² na skrzynie, powoje otwierały śliczne kielichy
do słońca, a róże tego roku kwitły bardzo pięknie i drzewka były nimi obsypane.
Gerda z Kajem siedzieli pod krzaczkiem i śpiewali razem ulubioną swoją piosenkę.
Co ja kocham na tym świecie?
Złote słonko, cudne kwiecie!
Boże ptaszki śpiewające,
Jasne rosy, w kwiatach drżące,
Błękit nieba i obłoki,
Cały piękny świat szeroki,
I chatynkę pobielaną,
I mateczkę ukochaną! —
Wszystko kocham serca biciem,
A przestanę chyba z życiem.
Razu jednego dzieci siedziały w ogródku i oglądały bardzo ładną książkę z obrazkami,
w której były malowane ptaki i zwierzęta. Na wieżowym zegarze zaczęła bić piąta.
— Aj! — zawołał Kaj nagle. — Coś mnie ukłuło w serce! Coś mi do oka wpadło!
Oko, Serce
— Może ukłuł cię kolec róży? — rzekła troskliwie Gerda. — Czekaj, zobaczę, co ci
wpadło w oko! Nic — nic nie ma.
— Pewno już wyleciało — rzekł Kaj niecierpliwie i odsunął się od dziewczynki.
Niestety, nie wyleciało. Był to właśnie drobniutki pyłek stłuczonego zwierciadła cza-
Przemiana
rodzieja; utkwił mu w oku i zmienił świat cały, nie pozwalając widzieć na nim nic pięk-
nego, nic dobrego. A co gorsza, pyłek taki wpadł mu w serce, które nagle stało się zimne
i twarde, przestało czuć i kochać.
— Czegóż beczysz? — zapytał opryskliwie. — Żebyś wiedziała, jaka jesteś brzydka!
A jaka śmieszna, ha, ha, ha! Cóż to za zgniła róża? Pfe! I ta szkaradna! Cała ta skrzynia
— stare, brzydkie pudło, tylko ją zrzucić z dachu.
Kopnął skrzynię, zerwał różę i rozdeptał.
— Kaju! — zawołała z przestrachem dziewczynka.
Widząc jej przerażenie, roześmiał się szkaradnie, zerwał jeszcze jedną różę, rzucił ją
i wskoczył do swojego okna.
Od tej chwili Kaj zmienił się zupełnie. Kiedy Gerda chciała oglądać z nim obrazki,
wzruszał ramionami, mówił, że są brzydkie i wyśmiewał się z każdego. W końcu powie-
dział, że nie chce się z nią bawić, bo jest głupia jak małe dziecko. Nawet bajki babuni nie
podobały mu się; mówił, że są niedorzeczne, zawsze miał jakieś: ale. Nieraz stawał za sta-
ruszką, kładł na nos jej okulary i naśladował jej miny i słowa. Tak samo zaczął naśladować
innych i nauczył się wkrótce najbrzydszych grymasów i wykrzywiań.
W gruncie rzeczy Kaj nic temu nie był winien, tylko szkaradny pyłek szkła czaro-
dziejskiego, które tkwiło mu w sercu. Z tego to powodu nikogo nie kochał i dokuczał
Gerdzie, która była dla niego taka dobra. Ludzie zaczęli mówić, że Kaj jest złym chłopcem
i mieli zupełną słuszność, tylko nie wiedzieli, dlaczego jest taki.
Razu jednego w zimie, gdy śnieg padał, przyniósł Kaj na podwórze szkło powiększające
Zabawa, Zima
i przez nie patrzył na gwiazdki śniegowe, które pokrywały mu ubranie.
— Spojrzyj, Gerdo — rzekł — jakie ogromne! Niby kwiaty, niby gwiazdy, a jakie
sztuczne! To ciekawsze przecież od kwiatów prawdziwych! Tak równo, doskonale ułożone.
Szkoda tylko, że topnieją.
Nagle pobiegł na górę, przyniósł swoje saneczki i ciepłe rękawice, oznajmił Gerdzie,
że idzie pojeździć saneczkami po rynku i natychmiast zniknął za bramą.
Na rynku była wesoła zabawa. Chłopcy ślizgali się po śniegu w swoich sankach, naj-
śmielsi przywiązywali je do sań wieśniaków i jechali tym sposobem spory kawałek drogi.
A co przy tym śmiechu i wrzawy!
²
aa w eona
— opadał, tworząc dekoracyjne sploty.
Królowa śniegu
Wtem wjechały na rynek duże, białe sanie zaprzężone białymi końmi. Osoba siedząca
w saniach otulona była w ogromne białe futro, a na głowie miała białą futrzaną czapkę.
Sanie dwa razy objechały rynek, a tymczasem udało się Kajowi przywiązać do nich z tyłu
swoje małe saneczki. Teraz pomknął jak strzała po utartej drodze i wyjechał za miasto.
Osoba w sankach odwróciła głowę i przyjaźnie uśmiechnęła się do niego.
Kaj doznawał wielkiej przyjemności, bo nigdy jeszcze nie jechał tak prędko; nie chciał
jednak zanadto oddalić się od miasta i po niejakim czasie pragnął odwiązać swoje sanki.
Wtedy osoba w saniach odwróciła się znowu i spojrzała tak przyjaźnie, że Kaj zapomniał
o wszystkim.
I tak powtórzyło się parę razy.
Śnieg zaczął padać gęsty, pociemniało, Kaj nie widział już nic dookoła prócz kręcących
się białych płatków. Puścił sznurek, aby odczepić swoje sanki, ale one jak gdyby przymarzły
do wielkich, mknęły jak wiatr za nimi, dalej, dalej, dalej! Kaj krzyknął przerażony, ale
nikt mu nie odpowiedział, jakby go nikt nie słyszał. Sanki pędziły ciągle, a śnieg sypał,
nic już widać nie było. Chwilami uderzały się o coś gwałtownie, to znów spadały na dół,
przeskakiwały jakieś nieznane przeszkody i sunęły po białej drodze w świat nieznany.
Kaj chciał się przeżegnać, zmówić pacierz, lecz w żaden sposób przypomnieć sobie nie
mógł słów
e na
i przychodziła mu na myśl tylko tabliczka mnożenia.
Płatki śniegu padały coraz większe, wyglądały na koniec niby białe ptaszki. Zdawało
mu się, że dookoła niego biegną gołębie, kury, gęsi — całym tłumem.
Naraz konie stanęły, sanie się zatrzymały, a siedząca w nich osoba podniosła się i Kaj
Dama
spostrzegł, że futro jej i czapka były ze śniegu. Była to wysoka dama, wysmukła, olśnie-
wającej białości: królowa śniegu!
— Dobrze jedziemy! — rzekła. — Ale po co masz tam marznąć? Chodź pod moje
niedźwiedzie.
Posadziła go w saniach obok siebie, nakryła białym futrem, a jemu się zdawało, że
Pocałunek
zapada w górę śnieżną.
— Jeszcze ci zimno? — rzekła i pocałowała go w czoło.
Huu! Jakiż to był zimny pocałunek! Uczuł lód aż w głębi serca, które — jak wiemy
— już miał na wpół zlodowaciałe; przez mgnienie oka zdawało mu się, że umiera, ale to
minęło bardzo prędko i zrobiło mu się lepiej. Nie czuł już wcale zimna.
— Moje saneczki! Moje saneczki! — zawołał z wielką trwogą, aby nie stracić ulubionej
zabawki. Więc rzucono sznurek od nich białej kurze, aby biegła obok, ciągnąc je za sobą.
Królowa śniegu pochyliła się nad Kajem i pocałowała go powtórnie, a w tej chwili
chłopiec zapomniał już o wszystkim: o rodzicach, domu, babce i Gerdzie.
Teraz nie bał się wcale pięknej pani, nie wydawała mu się straszna. Opowiadał jej,
co umie, o jakich się uczył krajach i miastach, jak wybornie liczy na pamięć — a ona
uśmiechała się do niego.
Wreszcie wzięła go na ręce i wzleciała z nim razem wysoko, wysoko, ku ciemnym
chmurom, które szarpał wiatr świszczący.
Przelatywali ponad ciemnymi lasami, nad górami, morzami i lądami. Zimny wicher
huczał pod nimi w przepaściach, biały śnieg połyskiwał, wyły wilki głodne, krakały stada
czarnych kruków — a ponad nimi świecił jasny księżyc.
I tak płynęła długa noc zimowa, a gdy nastąpił ranek, Kaj spał u nóg królowej śniegu.
III. W OGRÓDKU WRÓŻKI
Jakże smutno i strasznie było biednej Gerdzie, kiedy wieczorem Kaj nie wrócił do domu!
Nikt nie wiedział, gdzie się podział i co się z nim stało. Chłopcy opowiadali, że jeździł
po rynku, a potem swoje saneczki uczepił do wielkich sań, które pomknęły za miasto.
Tyle go widziano.
Płakali rodzice, babka i Gerda, bo myśleli, że z mostu zsunął się w rzekę i utonął.
Gerda płakała gorzko całą zimę.
Wreszcie nadeszła wiosna, zajaśniało piękne słoneczko.
— Kaj nie żyje! — rzekła do niego Gerda.
— Albo to prawda! — odpowiedziało słońce.
Królowa śniegu
[ Pobierz całość w formacie PDF ] - zanotowane.pl
- doc.pisz.pl
- pdf.pisz.pl
- wzory-tatuazy.htw.pl